Άγης Εμμανουήλ

Άγης Εμμανουήλ, Ηθοποιός - Σκηνοθέτης

Γεννήθηκα τον προηγούμενο αιώνα στο Χαλάνδρι και από πολύ νωρίς είχα έφεση στα σπορ και γενικότερα ό,τι είχε σχέση με σώμα (χορός). Άρχισα να ασχολούμαι με διάφορα αθλήματα όπως στίβο, ποδόσφαιρο, μπάσκετ, bodybuilding μέχρι που κατέληξα στο θέατρο που κι αυτό το αντιμετώπισα ως σπορ. 

Τη χρονιά που βγήκα στο επάγγελμα (1996/1997) με μια από τις σημαντικότερες παραστάσεις της δεκαετίας του '90, τον "Γυάλινο Κόσμο" (σκην. Δ.Μαυρίκιος), έμελε να αλλάξει η ζωή μου αν και δεν ήμουν σε θέση τότε να το αντιληφθώ. Έτρεξα ουσιαστικά απροπόνητος τον πρώτο μου μαραθώνιο με οδυνηρές συνέπειες που όμως λόγω ηλικίας ξεπεράστηκαν γρήγορα. Έκτοτε συνδύαζα το Act με το Run σχεδόν κάθε Νοέμβρη που πραγματοποιούνταν ο Κλασικός Μαραθώνιος της Αθήνας μέχρι το 2014 που αποφάσισα να κάνω μια ακτιβιστική δράση για την προστασία του Αιγιαλού "240 χιλιόμετρα για τον αιγιαλό" και να ξεκινήσω ένα ακόμα κεφάλαιο στη ζωή μου. Το βίωμα ήταν ασύγκριτο ακόμα και σε σχέση με αυτό που αισθάνεται κανείς όταν καταφέρνει από τη σκηνή να κάνει τους θεατές να ξεχάσουν πως βλέπουν θέατρο. Έτσι άρχισα να γράφω ένα ακόμα κεφάλαιο στη ζωή μου που είχε να κάνει με την ενασχόλησή μου με τον Υπερμαραθώνιο για χάρη μιας μεγαλειώδους περφόρμανς ευρωπαίων ηθοποιών που θα έτρεχαν από το Αρχαίο θέατρο της Μαρώνειας μέχρι αυτό της Επιδαύρου και θα έπαιζαν μια αρχαία τραγωδία σε όλα τα αρχαία θέατρα της διαδρομής των 2000 και πλέον χιλιομέτρων. Το πρότζεκτ λεγόταν "Run& Act" και δυστυχώς δεν πραγματοποιήθηκε μέχρι σήμερα.

Επτά χρόνια μετά αποφασίζω να πραγματοποιήσω μια δεύτερη δράση για το περιβάλλον. Θα έτρεχα από την Αθήνα μέχρι τη Γλασκώβη, την πόλη που θα διοργάνωνε την Cop 26, τη διάσκεψη των Εθνών για την κλιματική αλλαγή. 

Η δράση "2421 χιλιόμετρα για την κλιματική αλλαγή" ήταν μια σύγχρονη Οδύσσεια χωρίς συντρόφους που κατάφερε επίσης να φτάσει στην Ιθάκη υηςτη Γλασκώβη. Ήταν ένα αδιανόητο βίωμα που κάθε μια από τις 87 μέρες ήταν υπέρβαση, γιατί αλλιώς ή θα εγκατέλειπα τη δράση ή τα εγκόσμια...

Επρόκειτο για μία ανθρωποκεντρική  τετραπλή Φειδιππιδιάδα που απέδειξε πως ο άνθρωπος μπορεί να φτάνει όπου δε μπορεί, άρα να μπορεί ακόμα και να βάλει στην άκρη το εγώ του και να συνεργαστεί, ώστε να αρχίζει να αλλάζει τη δυσοίωνη προοπτική για τις επόμενες γενιές, όπως χρόνο με τον χρόνο διαφαίνεται.